شناور در خورشید

خیلی وقت ندارم تا اتفاقات خوب این چند روز رو اینجا بنویسم و شادیم رو ثبت کنم. همین بس که بالاخره بعد از روزهای زیاد من و ژیک جانم به دیدار هم نایل شدیم. درست روزایی که مصادف بود با سالگرد آشناییمون. همه چیز خیلی عالی و بدون دردسر جلو رفت. از وقتی که یاد گرفتم با افکار و ذهن مثبتم به مسائل نگاه کنم واقعا نتیجه میده. اینا همه رو مدیون دنیا هستم می خوام همین فرمون رو حفظ کنم و نمی خوام حتی یه قدم به عقب و ناخواسته هام برگردم.

یه روز از فرصت استفاده کردیم و ژیک گفت بیا منم یه ساک کوچیک ورداشتم و رفتم به سمت تهـ.ـران. با ماشین اومد دنبالم و آرزوی کوچیکی که به وقوع نمی پیوست بالاخره محقق شد و ما تا خونه به آهنگ عاشقانه ماشین گوش دادیم و روندیم و حرف زدیم. فقط می تونم بگم بهترین ها رو کنارش داشتم و داشت. موقع برگشت ادکلنش رو روی لباسام خالی کردم تا همیشه بوش پیشم باشه واقعا غممون گرفته بود ولی موقع خداحافظی ژیک مقدار زیادی منو خندوند و به جاده زدم.

الان هم سرکارم و مدام لباسامو بو می کنم که بوی ژیک میده. شیرینی اون لحظه ها هم همچنان باهامه و دلم تنگ.

کلی کلی کلی کار دارم و کلی کلی برنامه برای عید.

خدایا مثل همیشه شکرت.

خدایا هزار بار شکرت برای نشونه ها، برای راه ها، برای امیدوار کردن ها، برای دنیا، برای ت که دنیا رو بهم معرفی کرد.‌ روزای مهم و البته کمی سخت در پیشه. سنگینی خیلی از موضوع ها رو دوش من تنهاست ولی من قوی ترین قطره دنیام و باید از پس همه چیز بر بیام و می دونم آرامش در انتظار من و ژیکه. 

امروز تا ظهر رو به خودم و مهتا استراحت دادم تا هم اون حال جسمیش خوب بشه هم من یه کم به کارای عقب افتاده برسم. الان هم خونه ام و از روز پاییزیم دارم لذت می برم. کلا اینجا چون سردسیره خیلی زود پاییز خودشو نشون میده. دیروز دکتر خیلی از من و مهتا تشکر کرد. بابت همه روزایی که تو سختی و آسونی، تو گرما و سرما پروژه هاشو دوتایی انجام دادیم. امیدوارم این یکی هم خوب از آب دربیاد چون خیلی داریم زحمت می کشیم و واقعا سخته. حتی اگه سا.زمـ.ـان هم این کار رو نخواد تصمیم گرفتیم بکنیمش مقاله.   

اصلا دیروز روز تشکر بود چون رئیس هم خیلی ازم تشکر کرد! میگفت هر موقع زنگ زدیم بیا سر کار خودتو رسوندی. هیچ وقت نگفتی نه. راست میگفت. هر موقع زنگ زدن رفتم. هر چند کلی حرص خوردم که چرا اینا برنامه ندارن و چرا انقدر بی نظمن. به هر جهت نمی دونم واقعا داشت تشکر میکرد یا داشت خرم میکرد که از این به بعد هم گوش به فرمان بمونم :)))

دیشب هم رفتم سراغ رم قدیمی گوشیم تا خالیش کنم برای بابا. وای وقتی بازش کردم چیا دیدم. اولین عکسی که میم از خودش بهم داد. دقیقا اولین اولین اسمساش و ابراز علاقه هاش. سرکشی های من و مخالفت های من که موافق پا گرفتن هیچ رابطه ای نبودم. لحن مودب و بسیار جنتلمن میم. درد و دلای من با «ت» که تشویقم میکرد به میم فرصت بدم. آهنگایی که میم برام می فرستاد و می گفت اینا حرف دل منن. همه رو پاک کردم همه رو. چون قفسه سینه ام داشت سنگین میشد و دوباره هجوم خاطره. من باید به خودم بقبولونم که میم الان هزار برابر با قدیمش فرق داره. دیگه خبری از اون آدم متین و مهربون نیست. واقعا نبودش بهتر از بودنش و جنگ و دعواست. اینا رو می نویسم تا یادم بمونه من چه سختی هایی رو گذروندم و یادم بیاد من چقدر قوی بودم و تحمل کردم. تا بعدا قدر راحتی هامو بدونم.

من با شکرگزاری خوشم. با وبلاگ ت خوشم. با پاییز خوشم. با هزار تا ایده خوبی که میاد تو ذهنم خوشم. با مهتا خوشم. با خانواده ام خوشم. خدای بزرگم منو می بینه. همه جوره ازش سپاسگزارم. همه جوره شاکرشم.