- چهارشنبه ۱۲ مهر ۹۶
- ۲۳:۱۳
یه هم اتاقی داشتم قبلا، که نقاشی کار می
کرد. یه تخته شاسی A3 داشت که همیشه با خودش میاورد خوابگاه. روش یه عالمه
طرح های هندسی بود. خلاصه که خوشگل بود. اون موقع اصلا تو مود نقاشی نبود.
حتی نمی خواستم نقاشی کار کنم و کلا تو برنامه ها و هدفام هیچوقت نبود. من
فقط نقاشی رو از دور دوست داشتم. خوشم میومد یکی بکشه منم نگاه کنم. با
اینکه تو خط ِ کشیدن نبودم تخته شاسی دوستم حسابی دل منو برده بود. هی با
خودم گفتم به چه درد می خوره؟ جاگیره، ولی حریف دلم نشدم. به دوستم گفتم
عینش رو از شهر خودشون برام بخره. به خصوص اینکه دو تومن هم بیشتر قیمتش
نبود. یه دو سه هفته ای گذشت و دوستم برگشت خوابگاه منم چشم انتظار تخته
شاسیم. بالاخره به زیارتش نائل شدم منتها این طرح اونی که من گفته بودم
نبود. دوستم گفت اون مدلی نداشته اما چون روحیه ات رو میشناختم با اجازت
اینو به انتخاب خودم گرفتم. راست میگفت این یکی خیلی خیلی قشنگ تر بود و دو
چندان از تخته شاسی خوشگلِ بی استفاده شاد شدم. خلاصه انقدر دوسش داشتم که
نت های سر کلاس دانشگاه رو میزدم بهش و با خودم می بردم دانشگاه! خوبیش
این بود که دانشکده هنر بود و تابلو نبودم. بعد هی گذشت و گذشت تاااااا
دیروز. تا وقتی که توفیق اجباری وار من وارد یه گروه آموزش طراحی فرش شدم و
گفتن وسایل مورد نیاز یک عدد تخته شاسی A3 . حالا برام بسی جالبه که
کائنات چه می کنه. انگار تخته کذایی رو از اون پشت مشت ها کشید بیرون و
حالا قراره استفاده بشه. یه زمانی اصلا فکرش رو هم نمی کردم بخوام ازش
استفاده کنم و جنبه دکور داشت بیشتر. اما حالا برگه هامو زدم بهش و منتظر
جمعه و اولین قدم هامم.
- ۵۹