امروز تا ظهر رو به خودم و مهتا استراحت دادم تا هم اون حال جسمیش خوب بشه هم من یه کم به کارای عقب افتاده برسم. الان هم خونه ام و از روز پاییزیم دارم لذت می برم. کلا اینجا چون سردسیره خیلی زود پاییز خودشو نشون میده. دیروز دکتر خیلی از من و مهتا تشکر کرد. بابت همه روزایی که تو سختی و آسونی، تو گرما و سرما پروژه هاشو دوتایی انجام دادیم. امیدوارم این یکی هم خوب از آب دربیاد چون خیلی داریم زحمت می کشیم و واقعا سخته. حتی اگه سا.زمـ.ـان هم این کار رو نخواد تصمیم گرفتیم بکنیمش مقاله.
اصلا دیروز روز تشکر بود چون رئیس هم خیلی ازم تشکر کرد! میگفت هر موقع زنگ زدیم بیا سر کار خودتو رسوندی. هیچ وقت نگفتی نه. راست میگفت. هر موقع زنگ زدن رفتم. هر چند کلی حرص خوردم که چرا اینا برنامه ندارن و چرا انقدر بی نظمن. به هر جهت نمی دونم واقعا داشت تشکر میکرد یا داشت خرم میکرد که از این به بعد هم گوش به فرمان بمونم :)))
دیشب هم رفتم سراغ رم قدیمی گوشیم تا خالیش کنم برای بابا. وای وقتی بازش کردم چیا دیدم. اولین عکسی که میم از خودش بهم داد. دقیقا اولین اولین اسمساش و ابراز علاقه هاش. سرکشی های من و مخالفت های من که موافق پا گرفتن هیچ رابطه ای نبودم. لحن مودب و بسیار جنتلمن میم. درد و دلای من با «ت» که تشویقم میکرد به میم فرصت بدم. آهنگایی که میم برام می فرستاد و می گفت اینا حرف دل منن. همه رو پاک کردم همه رو. چون قفسه سینه ام داشت سنگین میشد و دوباره هجوم خاطره. من باید به خودم بقبولونم که میم الان هزار برابر با قدیمش فرق داره. دیگه خبری از اون آدم متین و مهربون نیست. واقعا نبودش بهتر از بودنش و جنگ و دعواست. اینا رو می نویسم تا یادم بمونه من چه سختی هایی رو گذروندم و یادم بیاد من چقدر قوی بودم و تحمل کردم. تا بعدا قدر راحتی هامو بدونم.
من با شکرگزاری خوشم. با وبلاگ ت خوشم. با پاییز خوشم. با هزار تا ایده خوبی که میاد تو ذهنم خوشم. با مهتا خوشم. با خانواده ام خوشم. خدای بزرگم منو می بینه. همه جوره ازش سپاسگزارم. همه جوره شاکرشم.
